·  ANASAYFA  
·  AVRUPA HABER  
·  MEDYA  
·  EKONOMI  
·  FIRMALAR  
·  SPOR  
·  YAZARLAR  
·  BASIN ÖZETLERI  
·  COCUKLAR  
·  KADIN & YASAM  
·  BEDAVA POST  
·  DOWNLOAD  
·  TREIBER  
   
   


MEYDAN
                                                                                       Hasan Kayıhan
 
hasankayihan@hotmail.com


BOZÜYÜK’Ü DOĞRU OKUMAK... 

Bozüyük’te meydana gelen olaylar üzerine yorum yapmaya kalkışan basın-yayın köşecileri de, devlet yöneticileri de farklı noktalardan hareket etmelerine rağmen aynı yanlış sonuca varıp saplanıyorlar; çünkü hiçbiri, Bozüyük’ü tanımıyor!

Bozüyük olayları, ne halkın sabrının taşması ne güvenlik güçlerinin yetersizliği ne de tahrik sonucu ortaya çıkmıştır;  Bozüyük olayları ne etnik çatışma denemesi ne de tertipli bir karşı reaksiyon halidir. 
Son yirmi yıldır hızla sanayileşen bu şehrimiz, Türkiye’nin dört bir yanından göç alan, tam bir Türkiye örneklemesidir; kök itibariyle tipik bir Karakeçili Türkmen kasabası olan Bozüyük’te Türkiye’nin doğusundan, güneyinden, kuzeyinden gelip yerleşmiş insanlar kadar, bütün Balkanlardan, Kırım’dan, hatta çok daha önceleri Timur ordularıyla gelen ve halkın Kara Tatarlar dediği Özbekler de yaşar; ancak bu demografik çeşitlilik, Bozüyük’ü ipi sapı belirsiz kozmopolit bir şehir havasına çevirmemiş, aksine kültürel etkileşimler sonucu daha da güçlenen bir şuurla bir “Türk Bozüyük”  olarak bütünlemiştir.

 
Bozüyük’e güneş, Osmanlı Devleti’nin kurulduğu topraklardan, Söğüt sırtlarından doğar; her sabah gözlerini güneşin doğduğu tepelere çeviren Bozüyüklü, orada Atatürk’ün sözleriyle, “milletin kötü giden talihinin yenildiği“ İnönü Savaşları Şehitliği’ni görür. Bozüyüklü, Sakarya Savaşlarını, -ki, 22 gün 22 gece boyunca Bozüyük kadar köyleri ve kasabalarıyla bütün bir Bilecik’in alev alev yandığı, Türk’ün bir varoluş kavgasıdır,- başkaları gibi tarih kitaplarından değil, canevinde hissederek yaşar;  bu satırların yazarı da dahil olmak üzere o toprakların insanları, “o topraklar için toprağa düşen” şehitlerinin ruhlarıyla içiçe yaşadıklarını bilirler; zira her adım attıkları yerde şehitlerinden arta kalan bir kafa, kol ya da ayak kemiğiyle karşılaşırlar. Türklerde, yerde bir ekmek kırıntısı görünce alıp öperek çiğnenmeyecek bir yere kaldırma geleneği vardır; biz Bilecikliler, analarımızdan, adım attığımız her yerde karşımıza çıkan bir insan kemiğini de alıp öperek toprağın kazabildiğimiz kadar derinine gömmeyi de öğrendik. Oniki, onüç yaşlarında çapa kazarken ortaya çıkan bir insan kemiğini görünce, bunun pekâlâ bir düşman askerine de ait olabileceğini söylediğimde, “olsun, o da bir ana kuzusuydu,” diyen ana, benim anamdır; benim anam ki, Bursa üzerinden Eskişehir’e doğru ilerleyen Yunan orduları köyümüzü işgâl edip minâreye Yunan bayrağı asınca, seksen yaşındaki Hacı Ahmet’in dayanamayıp saklandığı yerden çıktığını ve tabancasını minareye doğru çevirip ateş ettiğini, kendisini yakalayan düşman askerlerinin boynuna kızgın sacayağı geçirip döve döve öldürdüklerini her anlatışında ağlayan o zamanların dokuz yaşında bir görgü tanığıdır; düşmandan kaçıp dağlarda aç-çıplak yaşamak zorunda kalan; anası, cephedeki askerimize at sırtında cephane ve yiyecek taşırken üç aylık kardeşine haftalarca analık eden bir çocuk-anadır;  benim anam, nüfus kâğıdında “doğum yeri: Bozüyük” yazan bir insandır...

Şu iyi kavranılmalıdır ki,Yunan askerinin kemiğine bile “o da bir ana kuzusu,” diye sahip çıkan Bozüyüklü, zafer alayları düzenlercesine konvoylar halinde topraklarını çiğneyip geçmeye kalkışanlara, asla bir başka kimlikten, dilden, soydan diye karşı koymadı; bunu en iyi bilen, yıllar önce Bozüyük’e  göçüp gelmiş Ağrı’dan araba tamircisi Abdüsselam, Urfa’dan Lahmacun Fırını sahibi Mahmut, Batman’dan Toprak Seramik Fabrikası işçisi Nurettin’dir. Nasıl ki ben anamın tanıklığına  inanıyorsam,  Bozüyük’ü harita üzerinde arayıp köşelerinden nutuk atanlar, -eğer bir Madımak, bir Susurluk hevesiyle avuçlarını okşamıyorlarsa,- önce Bozüyük’ü rûhu ve şuûruyla tanımalıdırlar, yâni Bozüyük’ü kimse tahrikle, tertiple, kimlikle, renkle, özgürlükle, Kopenhag’la açıklamaya kalkışmasın!

Türk milleti, Amasya Tamimi’nin ilk maddesini –yeniden- duydu ve canevinden vurulmuşa döndü. Herhalde ricâl-i devlet, Amasya Tamimi’ni hatırlayacak kadar tarih dersi görmüştür.

İşin aslı budur!


http://www.hasan-kayihan.com

SAYFA BAŞI


Yazarın diğer yazıları:

Bozüyük’ü Doğru Okumak
Mozaik'ten Çiçek Bahçesi'ne Türkiye
Avrupa Türkçesi veya Eurotürkisch
Avrupa'da Türkçenin Geleceği
Ölü Bir Şaire Mektup
Türkçe üzerine

   
SAYFA BASI

| Ana Sayfa | Haberler| Gazeteler | Ekonomi | Firmalar | Spor | Yazarlar 

Copyright © Mima Datentechnik / Jülicherstr.20 / 52070 Aachen / Deutschland
Tel:
+49 (241) 900 57 50 (pbx)  Fax: +49 (241) 99 777 57  
e-posta:
info@Turkpartner.de
Bu site Mima Datentechnik Internet Servisi tarafýndan hazýrlanmaktadýr

Hasan Kayıhan
Bozüyük’ü Doğru Okumak
Sebahattin Çelebi
Bir yanım yaşanmamış benim...
Fikret Ekin
İslam Düşmanlığı
Yılmaz Kuzucu
“Çocuklara  çok  yazık”
Üzeyir Lokman Çaycı
Hayata Bakış
Mahmut Aşkar
Garibin Davası!..
Orhan Aras
Yüreği Yaralı Şair, Tofig Abidin
Nuran Yelkenci
Duada kararlı olmak 
M. Ali Aladağ
Türk de Olmasa.....
Yakup Yurt
Gurbetten Gelmişim...
Mustafa Can
Sen de Yalnızım mı Diyorsun....
Halil Gülel
Gerçek Güzellik
Ayten Kılıçarslan
Erkekler farklı mı ölür?
Hidayet Kayaalp
Övgülerle sövgüler arasında
Şensel Aşkın
Küresel ruh krizi
Serdar Çelebi
Birlik yolunda ilk çabalar..
Betül Parlar
Sigara Bağımlılığı
Muhsin Ceylan
Berlin’e hayali bir soru
Ozan Yusuf Polatoğlu
Bir taraf ‘şan’ (!) alıyor
Bir taraf ‘perişan’ oluyor
Yakup Tufan
Uyum nedir?
Şefik Kantar
Bizi bekleyen Avrupa
Dr. Nebil Bozdoğan
Tırnak batması ile ilgili bilmemiz gerekenler
Sizden Biri
Sen neymişsin be abi?
Alperen Çelik
Yeni Vietnam IRAK
İsmail Altıntaş
İslâm Dininin Engellilere Sağladığı Kolaylıklar
Latif Çelik
Ayný acýyý duyanlar en samimi olanlardýr
Ali Kılıçarslan
Doðru yazalým, doðru konuþalým!
İsmail Tüysüz
Yılbaşı ve noel kutlamaları hakkında neler biliyoruz
Fazlı Arabacı
Yaralı bir bilinç