A vitaminini unutmayın! Mevsim meyvesi gibisi yok. Strese son vermenin 15 yolu Kendinizi değil kilonuzu yakın
·  ANASAYFA  
·  AVRUPA HABER  
·  MEDYA  
·  YAZARLAR  
·  SÖYLEŞİ  
·  EKONOMİ  
·  POLİTİKA  
·  SPOR  
·  DÜNYA  
·  KADIN & YAŞAM  
·  SAĞLIK  
·  MUTFAK  
·  ÇOCUKLAR  


İSVİÇRE´DEN MEKTUP VAR
                                                                                       Betül Parlar
 
betle@freesurf.ch


Hey du...


    Genç adam sağ eliyle belini tutarak yavaşca doğrulmaya çalıstı. Cebinden çıkardığı yırtık bir mendil ile alnından akan teri ve tüm yüzünü kaplayan tozu silmeye çalıştı. Kaç saattir hiç durmaksızın bu monoton işi yaptığını unutmuştu bile. Aylardır sağğını tehdit eden çesitli işlerde çalıştıktan sonra hayat O'nu bir inşaat sektörüne de sürüklemisti. Sabah'tan gece yarılarına kadar ağır mal taşıdığı ve zor sartlar altında çalıştığı için feci bel ağrıları O'nun korkulu rüyaları olmustu. İşçi olarak geldiği bu yabancı ülke'nin dilini ve kanunlarını bilmediği için henüz doktora bile gidememişti.

    Ve yine bir an umutsuzluğa kapılarak yüzünde bir garip hüzün belirdi. Ve yine neden buralara geldiğini sordu kendi kendine. Aslında bu sorunun cevabını biliyordu. Sol cebinden çıkardığı kenarlarları yırtılmış fotoğrafa uzunca baktı. Ailesinden kalan tek hatıra idi bu fotoğraf. Köyün'deki sahip olduğu toprak verimli olmayınca geçim derdi yüklenmisti omuzlarına. Köylüler tarafından ağızdan ağıza anlatılan bu ülkeyi hiç tanımıyordu aslında. Ne insanlarını bilirdi ne de dilini ve dinini. Bir kaç kuruş ekmek parası kazanma umuduyla gelmişti buralara. Geçim derdi itmişti O'nu bu diyarlara. Memleket özlemi ile yabancı bir ülkede yeni bir hayat kurma umudu arasında gidip geliyordu.
Oysa ne hayallerle gelmişti ta buralara...
Tam bu sırada yüksek bir ses O'nu hayallerinden koparıp tekrar acı gerçeğe geri getirmişti. "HEY DU, ran an die Arbeit", diye O'na doğru bağırıyordu bir yetkili. Kelime hazinesinde henüz fazla yabancı kelime mevcut olmasa da bu sözlerin anlamını çok iyi biliyordu. Aylardır ismiyle değil "HEY DU" diye hitap ediliyordu. Bu ülkede Ahmet ile Mehmet arasında bir fark yoktu.
Kimliğini kaybetmiş bir işçi, bir sayı idi O. Hem yetkili hem halk tarafından hor görülüyor, 3. sınıf vatandaşı gibi muamele görüyordu. İçini kemiren derdi kimseye anlatamıyor, kimse anlamak istemiyordu. O'nun tek tesellisi memleketinden getirdiği bu aile fotoğrafıydı. Onları yanına getirebileceği günü iple çekiyordu.
Ancak bunun için daha çok sabretmesi, çok çalışması gerekirdi.
Fotoğraftaki yüzleri okşadıktan sonra tekrar sol cebine koydu. Küreğini eline alarak yavaşca eğildi ve bu monoton ise daha saatlerce devam etti. Gece karanlık çöktüğünde herkes sıcak yorganına sarılarak kendini tatlı uykuya verir iken, O hala ay işiğinda kazmaya devam ediyordu. Biraz sonra gecenin derin karanlığı toza bürünmüş bedenini tamamen yutmadan evvel O'da diğerleri gibi kibrit kutusu misali evinin yolunu tutmaya koyuldu. Yarın yeni bir gündü, yeni umutların günüydü.

Yukarıda anlattığım bu kısa öykü, bundan 30-40 yıl önce ekonomik ve politik nedenler gereği kendi memleketlerini terk etmiş ve başka ülkelere göç etmiş dedelerimizin garip öyküsüdür.
Bunlar ki, kendi kaderlerine terkedilmişlerdir.

ç ettikleri yabancı ülkede ne tür sorunlarla karşı karşıya kaldıklarını bizler bugün aklımıza getiremeyiz bile. Bugün bu ülkede lüks ve rahatlık içinde sürdürdüğümüz hayatımızı zamanında memleketlerini bırakıp üç beş kuruş ekmek parası kazanma umuduyla İsviçre'ye ilk ayak basan dedelerimize borçluyuz.

1960’larda başlayan Türkiye’den yurt dışına işci göçü Türkiye ve o zamanki adıyla Avrupa Ekonomik Topluluğu arasında imzalanan Ortaklık Anlaşmasından itibaren başlamıştır. Türkiye’nin o dönemde yurt dışına iş gücü gönderme istemi birkaç nedene dayanmaktaydı. İhracatı ve turizm gelirleri düşük olan Türkiye için işçi dövizleri önemli bir potansiyel kaynak oluşturuyordu. Bunun yanısıra özellikle tarımda sanayileşmeye geçmenin getirdiği işsizlik sorununun bir ölçüde yurt dışına iş gücü göndermekle azaltılması planlanıyordu. Ayrıca yurt dışına gönderilen isçilerin yurda dönüşlerinde çesitli beceri ve niteliklere sahip olacakları ve bunların yerli sanayiye katkısı olacağı hesaplanıyordu.
Öte yandan Batı Avrupa ülkelerinin iş gücüne olan ihtiyacı Türkiye’nin bu gereksinimleriyle örtüşmekteydi.
çmen akımına uğrayan İsviçre Hükümeti yabancı işçilerin ekonominin ayrılmaz bir parçası olduğunu anladı. Ve bu yüzden göçmenlere bazı kolaylıklar tanındı, mesela aile birleşimi 36 ay'dan 18 ay'a indirildi ve oturma izni uzatıldı.
1960’lı yıllarda başlayan Türk göçü, 1973 yılında işçi göçü alımının durdurulmasıyla 1974’ten sonra aile birlesimi yoluyla göç yoğun bir sekilde gündeme geldi ve bununla birlikte işçi göçü nitelik değiştirmiştir.
Bu arada İsvicre halkının bazı endişelerı vardı. Söyle ki, İsvicre'nin yabancılaşmasından ve iş gücünün azalmasından korkan halk, İsvicre'de bulunan yabancı uyruklu işçilerin oranının düşmesini talep etti. Bu durum halk oylamasına sunuldu.
Ancak sonuç yabancıların lehine idi, oylama 54% oranla kabul edilmedi.
Görevlerini yerine getirdikten sonra tekrar kendi ülkesine dönmesi beklenen göçmenlerin büyük bir çoğunlu bir daha yurduna geri dönmedi. Yıllar sonra ağaçlar dallandı ve ilk meyvelerini verdiler. Kimi göçmen çocuğu eğitimini İsviçre gibi zengin, hayat standardı yüksek bir ülkede sürdürme şansını buldu, kimi küçük yaşlarda babası tarafindan okutulmayıp fabrika hayatına mahkum eve para getirmek zorunda kaldı. Bundan bir sonraki nesil, yani bizler, iki kültür arasında büyüme sansına sahip. 30-40 yıl önce dedelerimizin yaşadıkları zorlukları, dertleri İsviçre'deki 3. nesilin sorunlarıyla kıyasladığımız zaman, arada dağlar kadar fark olduğunu görüyoruz. Onlar zamanında neredeyse köle hayatı yaşarken bizler bugün kimlik kaybı gibi sorunlarla basetmeye çalışıyoruz. Ancak hicbir zaman nereye ait olduğumuzu unutmayalım. Dedelerimizin ne zor şartlar altında Türkiye'nin ücra köşelerinden kalkıp buralara göç ettiğini unutmayalım. Belki benim anlatamadığımı Nazim Hikmet'in

 ( 1902-1963) "Davet" adlı şiiri cok güzel anlatıyor:

               DAVET

Dörtnala gelip Uzak Asya'dan
Akdeniz'e bir kısrak bası; gibi uzanan bu memleket, bizim.

Bilekler kan içinde, dişler kenetli, ayaklar çıplak ve ipek bir halıya benzeyen toprak, bu cehennem, bu cennet bizim.

Kapansın el kapıları, bir daha açılmasın, yok edin insanın insana kulluğunu, bu dâvet bizim....

Yasamak bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardesçesine, bu hasret bizim...
 
Esen kalin.

SAYFA BAŞI


Yazarın diğer yazıları:

Hey du...
Sigara Bağımlılığı
Uyuşturucu Bağımlıları 2
Uyuşturucu Bağımlıları 1
Medeniyet insanların lisanında saklıdır




   
SAYFA BASI

Mahmut Aşkar

Bu Vebal Kimin?
Bilgiye muhtacız, bilge başımızın tacı... Lâkin arınmış, durulmuş bilgi ve arındıran bilge! Devam

Yakup Yurt

14 ŞUBAT SEVGİLİLER GÜNÜ VE 3S KURALI…
Gül-diken bütününde esas olan güldür.
Devam

Hidayet Kayaalp

OYNAMADAN GÜLEBİLMEK
„Gülelim-oynıyalım“  şeklinde deyim üreten belki de az millet bulunur yeryüzünde. Devam

Ali Kılıçarslan

TÜRKİYE GÖÇ VAKFI
Göç hareketi yarım yüzyıllık bir süreçten sonra, özellikle göç edilen ülkelerde yeni bir boyut kazanmıştır. Devam

Ozan Yusuf Polatoğlu

Bitlis’de 5  Minare  İsviçre’de 4 Minare
İsviçre’nin Müslümanların yaşamadığı çok kenar çevrelerden yüksek oranda minareye hayır oyları çıkmış, yoksa minareyi çok başka bir şey mi sanıyorlar fıkradaki gibi… Devam

Muhsin Ceylan

Eğitim masallı uyum yalanları...
Günümüzdeki uyumla alakalı sıkıntıların sebeplerinin mevcut kanun ve uyugulamalar olduğunu Sayın Bakan bilmez mi? Devam

Leman Kuzu

SEVGİ  ZAMANI!..
SEVGİ  İNSANLARA VERDİĞİNİZ SÜRECE SEVGİDİR...   Devam

Yakup Tufan

GÖÇMENLER VE UYUM MECLİSLERİ
Almanya’da gerçekleşmesi arzu edilen gerçek bir uyum, ançak -gerçek bir demokratik hak- ve -eşitlik ilkesi- ile elde edilebilir. Devam

Orhan Aras

KIRMIZI GÜL
Ama hangimiz şimdiye kadar güzel öğütlere kulak vermişiz ki? Hangimiz bile bile hayatımızda pişmanlıklar yaşamamışız ki?
Devam

Prof. Dr. Hacı Duran

İsrail'in Arapları, Ermenistan'ın Türkleri
Türkiye ile Ermenistan'ın Zürih Protokolü çerçevesinde yeni bir süreci başlatması, barış adına iyi bir gelişmedir. Devam

Mehmet Ali Aladağ

Kötüler ve İyiler
Adam doğan güneşe sırtını çevirdi, batacak güneşten yana yüzünü döndü. Devam

Üzeyir Lokman Çaycı

Bu adam senin baban
Ay yıldızlı bayraklar da yıllar sonra yine devletin asil güçleriyle birlikte bölgede yerlerini almışlardı. Devam

Ayten Kılıçarslan

Köpekler ve İnsanlar
Hepimiz farklı zaman ve mekânlarda keşke dedik. Hem de bir defa değil binlerce kez söyledik…
Devam

Nurdoğan Aktaş

Türkçe Konuşulan Yerler İstanbul’dur

Tofiq Abidin

RAŞİT DEMİRTAŞ a  UĞURLU YOL
 

İsmail Tüysüz

BİZDEN ÖNCE MASALLARIMIZ GELMİŞ

Doğan Tufan

Bizans Oyunlarına dikkat