Huzur yazıları

Eş, iş, çocuk, ev, hatta insanın altındaki araba bile çoğu kez sahibini yansıtır da sözler ve yazılar yansıtmaz mı ?

İyi konuşmak iyi düşünmeye bağlı olduğu gibi, iyi yazı yazabilmekte çok okumaya ve de fikren zengin kalabilmeye bağlı. Zihni fukaralıkdan korunma da insanın mütemadiyen fikir jimnastiği / kilosunda fikir düellosuyla mümkün (man wünscht sich einen starken Partner) Ümit ve motife yüklü huzur yazılarıda ancak yine o ortamlarda mümkün olabiliyor. Özellikle avrupadaki insanımızı iyi analiz ederek, kalite ve itibarımızın yükseltilmesine katkıda bulunan yazarlarımızı buradan saygıyla selamlıyorum. Onları biz bugün gereği gibi ödüllendirip onurlandıramasak da tarih mutlaka yazacak ve nesiller yadedecektir.

Üzüm bağlarının arasından sabah güneşinin, ilim sehri Würzburg’u okşadığı bir cumartesi bugün. Bugün (özel bir gün) şehir merkezi paytonlarla dolu, her köşede bir dönerci, multi-kultur, multi-religiös ne çeşit insan ararsan var. Cami de var kilise de, meyhanelerde, kütüphanelerde, ilim yuvası da açık, baska yerlerde. Haliyle takılan, şaşıranlarda var, yükselenlerde..nefsine ve hevasına tapıp yurdunu yuvasını yıkanlarda var, kanı deli çağında bile okuyup namaz kılıp oruç tutanlarda. Tembel yatanlarda var, eğitim yerlerine koşup çevresine huzur saçanlarda. 

Burnu, hatta çene ve dilleri küpeli, kulakları ve kaşı kürdanlı mı dersin, simsiyah satanist mi ararsın hepsi yanyana, kimsenin kimseye dönüp baktığı bile yok.

Elinde aldi torbası, bükülmüş beliyle 40 yılını burada işe vermiş hacı amcaya da, başı dimdik yürüyen örtülü üniversiteliye de kimse durup bakmıyor. Kimsenin birbiriyle problemi yok, herkes tabi halinde, işinde ve gücünde, herşey  uyum ve harmoni içinde birbirini tamamlıyor adeta.

Bir saat ailece paytonla yavaş yavaş bütün şehri gezerken, ne baş ağrısı kaldı ne de olumsuz haberlerin etkisiyle içime çöreklenen kara bulutlar. Problemi yukarıdakiler mi çıkarıyordu yoksa halka, kuşbakışı veya kurbağa perspektifinden bakanlar mı diye düşündüm yol boyu onları süzerken.

İkinci tur paytoncuya da veda ettikten sonra şehir kütüphanesine yöneldik. İkiye giden kızımın

sevdiği ve sık uğradığı yer burası. Her yaşa göre  oyun, kitap ve cd ler dizilmiş ücretsiz sizi bekliyor. Annesi  günlük gazeteleri okurken o sevdiği oyunlara, bende yatmadan önce ona okuyacağım kitaplara yöneldim. İster istemez insanımında buraları dolduracağı günler hayalimde canlandı. Niye olmasındı ki, benim insanım güzel herşeye layık, faydasına inanırsa amc ye de  verir kitaba, okula, dergiye-gazeteye de. Yeterki bir inansın başka çare ve yol olmadığını bir bilsin.

Beni buraya yollayan amcam da; `var git oğlum balık deryada büyür, korkma ceketimi satar okuturum seni` diyordu rahmetli. Zira o insanım sahipsiz ve organizesiz olduğu halde yinede  40 yılda iyi bir örnek sergiledi. Bu kadar eğitimsiz başka kültürden bir millet olsaydı ya, çoktan kaybolur veya buraların altını üstüne getirirdi. 

Hep olumsuz görmeyelim kendiyle barışık olmayan, komşusuyla kavgalı, bölüşmeyi bilmeyen, hiç farklı kültürden kimse görmemiş insanlar, akdeniz sıcaklığını ve kadim tolerans kültürünü tanıdılar. Bu kolay olmadı tabi, soğuk ve asık suratlara onlarca yıl dayanmak büyük bir özveri ve sağlam bir inançla mümkündü ancak. 

İşsız fabrika köşelerinde gavur diye kimse bıçaklanmadı, çalmadı çırpmadı nankörlük etmediler yedikleri çanağa.( İstisnalar kaideyi bozmaz) Zira dedeleri: `gavurun bile ekmeğini yiyen kılıcını kuşanır` diye öğütlemişti onları.

Evet bugün hava güzel ve iyi şeyler görüyorum ufukta. olumsuza ve kötüye  takılıp kalmamak lazım onlar her devirde vardi. Biz işimize bakalım ve yürüyelim.Yarın elbet bizimdir, başka bir yol bilmiyorum.

Ve o güzel kültürün insanları, sizi muhabbetle kucaklıyorum. Selam, Selam a  ta`bi olanlara.
SAYFA BASI


Yazarın diğer yazıları: