Vurdumduymazlığa çare ne?

“Sözünü bilen kişinın, yüzünü ağ ede bir söz.
Sözü pişirip diyenin, işini sağ ede bir söz.
Söz ola kese savaşı, söz ola kestire başı
Söz ola zehirli aşı, bal ile yağ ede bir söz” 
diyor Yunus Emre.

“Churchill kelimeleri seferber etti, savaş meydanına yolladı ve savaşı kazandı” diyor John Kennedy.

“Sözle, yazıyla kazanılmayacak savaş yok... Kalem sahiplerine düşen ilk vazife: halkı okumaya, düşünmeye, sevmeye alıştırmalı. Bir kılıcın kazandığı zaferleri başka bir kılıç yok edebilir. Kalemle yapılan fetihler, tarihe mal olur, tarihe, yani ebediyete...”

-Siz de gıptayla anlatır durursunuz; almanların durakta, otobüste, trende bile mütemadiyen okuduklarını. Hatta geçen yürürken kıtap okuyan birini görünce; “yolda giderken okuyan evde ne yapıyordur”dedim içimden. Burda her köyde, her semtte donanımlı kütüphaneler var. Kitap, cd, kaset bulunmazsa ücretsiz size temin ediyorlar. Hatta bazı mahallelere mobil-kütüphane otobüsleri gelir düzenli, bilirsiniz.

Yeni okul çocuklarına oyunla matematiği sevdirmek için çok güzel cd´ler var oralarda. Tam yorulmadı için erken uyuyamayan çocuğunuzun yanına uzanıp, yarım saat okunacak güzel hikayeler var. Lakin onları siz seçmelisiniz, bizim kültür ve değerlerimizi anlatan eser bulmak kolay değil. Nólur elinden gelenler yazsın. O tür almanca (türkce çok var elhamdulillah) kitapları bekliyor çocuklarımız, acilen ihtiyac var, mesela bir “Ali liebt Fatima, Quranische Geschichten” mutlaka okunmalı ve benzereleri israrla talep edilmelidir.

Hayatın içinden köşesinde tenkidden ziyade çözüm ve tecrübeleri çalakalem dile getirmeme rağmen ben de bazan bunalıyor ve bazı şeyleri anlamakta zorlanıyorum mesela;

Kime sorsak “herşeyin başı eğitim” dendiği halde eğitim müesseselerini desteklemede neden imtina ediliyor hala anlayamıyorum.
Diyalog çok önemli dendiği halde, altında kendi meşrebinin mührünü /adını göremeyince ilgisizliği- hatta karşı duruşu anlayamıyorum. Olursa benim olsun yoksa canı mı çıksın?
Niye güzellikler alınmıyor? Karanlıklar cazip oluyor? Söz verince durulmuyor, destek vaadedince yapılmıyor? Onları bir söze zorlayan mı var? Bu da zaten az olan aktif, heyecanlı ve fedakar insanımızın sevkini kırmaz mı? Neden bu vurdumduymazlık, uyuşukluk, ne oldu bize sahi? Üzerimize ölü toprağı serpilmiş gibi.
Onca yıldır yazar çizersiniz, her ay bir “Mektup” gönderirsiniz dostlara bir aleykümselam bu kadar mı zor.
Bu hastalığa karşı anti-virus geliştirecek bir Allahın kulu yok mu? ”Para, para, para” yazımdada değinmiştim, yoksa herşey sahiden “o” mu?
-Dernek, cami-lokali, cemiyet ve kahve köşelerinde, dumanlar içinde mütemadiyen aynı kağıdı dağıtıp sandalyede beli ve beyni kireçlenerek ömür tüketen insanımızı nasıl canlandıracaksınız? Okuma korkusunu yenmelerine kim yardım edecek? Yazar çizerimiz, düşünen idealistlerimiz nerdeler? Yoksa o “para” tarihciye (yazara, öğretmene, alime) bile sucuk fabrikası açtırıp, sonra hızını alamayarak “sahtekar” konumuna mı düşürüyor?
Ümitsizlik bize yakışmaz, bu mesaj da onlara ulaşmaz, peki çözüm ne ALLAH aşkına?
Var mısınız hep beraber yeniden yapılanma, silkinme seferberliğine. Mesela sadece ayda cola, sigara , israf ve sekerlemelere verdiğimizle, iki gazete ve iki dergiye abone olmaya? Burada üniversite okuduğu halde bursu yetmeyince temizliğe gitmeye mecbur kalan  kızlarımızı  hatırlamaya....
Halbuki onlar bizim öğrencilerimizle ne güzel de ilgilenir, o eller ne güzel de kitap yazardı...

Tekrar hatırlatıyorum, cami cemiyetleri bu formasyonla daha fazla ayakta kalamaz ve yeni nesillere fazla da birsey veremezler. Kendini her dem yenilemeli hem de acilen. Hergün dünden iyi olmalıyız ki yarınlar bizim olsun. Dışarıdan en az ayda bir seminerci davet etmeliler. Kendi içindeki kabiliyetlilerere vazifeler vermeli ve onurlandırmalılar. Zira “mağrifet iltifata tabidir”. Her alanda “Fortbildung”tekamül kursları şart. Binaların maddi yükü altında ezilirken, bir seminercinin cebine 50 € koyamamak hizmeti eskiye mahkum ederek can damarını kesmektir. Zaten kadınların ve gençlerin olmadığı her iş güdük kalır bu biline.
Yine pratikten bir misal; geçen bir aile ziyaretimiz fikir kulübüne dönüşünce 20 kişinin  çoğunluğunu oluşturan öğrencilerden öyle ilginç görüşler geldiki. O yerinde duramayan gençler gecenin geç saatlerine kadar dizimizin dibinden ayrılmak istemediler. Zira, insan yerine konulup, fikirlerinin dinlenmesi öyle hoşlarına gittiki; ev sahibi “ilk defa TV siz bir aksam gecirdik” itirafında bulundu. Okullarda neler konuşuluyor, neler tartışılıyor onları inceledik. Öyle ilginc fikirler geldiki; kendilerinden de bir sey olan o fikir  harmanından hepsi istifade etti.

İnsallah uzun zaman unutamaz ve her aile sohbetini fikir kulübüne çevirmek isterler. (Fikir kulübü: Her defasında başka biri konuşmayı yönetir, fikir teatisinde ele alınacak konular teklif edilir ve oylamaya sunulur, o akşam icin bir konu seçilir ve her kes görüş beyan eder. Saat tutulurki  herkese adil  konuşma süresi verilsin. Küçüklere de büyük muamelesi yapılır ve sadece fikirler tartılır.) bir deneyin beğeneceksiniz, afiyet olsun.

Her gününüz dünden güzel ve keşkesız olsun, selam size. 

SAYFA BASI

Yazarın diğer yazıları:

Vurdumduymazlığa çare ne?
Estetik, armoni ve renklerin dili
Mutluluk (formülü) ertelenemez
Almanyadaki yeni neslin tarih bilinci
„Çocuk kuyuya düşmeden“
Aşk gibi okumak
Güzel bir yazı
Bireyselleşmenin sessiz depremleri
Herseye rağmen
Batıdan bir iç muhasebe
Huzur yazıları
Sağlıklı değişim
Her ayrılık
Kimse sizin yerinize düşünmez
Sözlerin özünden
Mektup
   
SAYFA BASI